شهر در غم استاد خویش
سیدمحسن حبیبی به روایت ناصر فکوهی
همیشه فکر می‌کردم دکتر حبیبی به عصری دیگر تعلق دارد، به پهنه‌ای متفاوت با آنچه ما می‌شناسیم؛ گویی در دیار خود، غریبه‌ای بود ستم‌دیده، اما همان‌قدر مهربان که دوست‌داشتنی، غریبه‌ای متفاوت که همه تحسینش می‌کردند: دانش تخصصی‌اش را، مهربانی و فروتنی‌اش را، روحیه شاداب و همیشه امیدوارش را، وفاداری و عشق بی‌پایانش را به زیبایی، و به‌ویژه، همه زیبایی‌های معماری و فرهنگ ایران.
