دفتر اداری سپندار لوله

معماران الگوی پیشروی محیط نوین (شبنم خزلی، مهراد حبیبی) + استودیو معماری و ساخت آبادمان (علی ادیب)

موقعیت: تهران، ایران
تاریخ: ۱۴۰۲
مساحت: ۱۰۰ مترمربع
وضعیت: ساخته‌شده
کارفرما: محمدرضا عاشوری
سازه: محمدعلی پناهی
تاسیسات مکانیکی: بهفر وزیری
تاسیسات الکتریکی: بهراد وزیری
همکاران اجرا: آرش سالمی، احسان پلوس، بهروز پلوس
عکس: مهراد حبیبی، علی میرشفیع 

این پروژه پاسخی است به نیاز روزافزون به کیفیت مطلوب در فضای کار و زندگی، در بستری که حضور در آن به‌واسطه‌ بی‌ثباتی و تحولات سریع و غیرقابل پیش‌بینی، مستلزم انعطاف‌پذیری و قابلیت تغییر و تطبیق است. در واقع، پرسش اصلی ما در این پروژه آن بود که چگونه می‌توان ارزش‌های زیبایی‌شناختی، عملکردی و زیرساختی را به‌صورت یکپارچه در یک طرح تلفیق کرد؛ مسئله‌ای که شاید در منطقه‌ای مانند بازار آهن تهران کمتر مطرح شود و طبیعتاً کمتر مورد تأمل قرار گیرد—آن هم با وجود محدودیت‌های زمانی، حجم عملیات ساخت در سایت، و درخواست‌هایی مبنی بر امکان جابجایی، گسترش و تغییر بنا. استفاده از کانتینرهای دست‌دوم و تبدیل آن‌ها به فضای کار در این سایت، راه‌حلی بود که توانست ارزش مشترکی برای کارفرما، معماران، محیط‌زیست و فضای صنعتی منطقه خلق کند.

قطعه‌ای به ابعاد ۱۶ متر در ۶ متر از یک انبار باز برای استقرار بنای جدید در نظر گرفته شده بود. در این بخش از انبار، کانکسی قدیمی قرار داشت که مطابق رویه‌ رایج در منطقه، به‌ عنوان دفتر کار مورد استفاده قرار می‌گرفت. با توجه به ابعاد و تناسبات سایت موجود، دو کانتینر ۴۰ فوت و یک کانتینر ۲۰ فوت به‌گونه‌ای کنار هم چیده شدند که یک کریدور ارتباطی T‌شکل میان آن‌ها شکل گرفت. این چیدمان، تفکیک بخش‌های مختلف فضای کار و برقراری ارتباطات و دسترسی‌ها را به شکلی مطلوب ممکن ساخت.

کانتینر ۲۰ فوت با ارتفاع کمتر، به فضاهای خدماتی مانند آشپزخانه، سرویس بهداشتی و تأسیسات اختصاص یافت و دو کانتینر بزرگ‌تر نیز به فضاهای اصلی کار تعلق گرفتند. ضمن عایق‌کاری داخلی دیوارها، سطحی متشکل از چندین مدول بر روی بام کانتینرها قرار گرفت تا علاوه بر عایق‌کاری حرارتی سقف، کریدور ارتباطی نیز مسقف شود.

در بخش‌های مختلف طراحی، تمهیداتی در نظر گرفته شد تا تمامی تجهیزات قابل جداسازی و نصب مجدد در محل دیگر باشند؛ از جمله تفکیک هر کانتینر از نظر دسترسی به خطوط برق و شبکه، و طراحی اتصالات پیچ و مهره‌ای با استفاده از پروفیل‌های رایج برای الحاق سقف مدولار به کانتینرها. این شیوه، امکان الحاقات بعدی را نیز فراهم کرد—مانند افزودن سایبانی که ۹ ماه پس از تکمیل پروژه، با همین تکنیک به مجموعه اضافه شد.

در نهایت، کانکس قدیمی برچیده شد و توسط مالک جدید به سایتی دیگر منتقل و مجدداً مورد استفاده قرار گرفت. کانتینرهای ویرایش‌شده نیز از کارگاه ساخت به سایت اصلی منتقل شدند و پس از مونتاژ اجزای پیش‌ساخته، ظرف چند روز امکان بهره‌برداری از فضای جدید برای کارکنان فراهم شد. بدین ترتیب، با حداقل تخریب در سایت و بنای موجود، فضایی قابل استفاده از طریق بازیافت یک محصول صنعتی خلق شد—فضایی متشکل از مصالحی چون فولاد، چوب و شیشه با اتصالات خشک، که به‌واسطه‌ محدودیت مساحت، به‌صورت بهینه زون‌بندی و چیدمان شد.

در نهایت، این پروژه علاوه بر ارائه‌ ظاهری درخور یک شرکت معتبر و فراهم‌سازی محیطی کارآمد برای کارکنان، با نوسازی زیرساخت‌های الکتریکی و مکانیکی در مقیاسی فراتر از محدوده‌ی طراحی، موجب کاهش اتلاف منابع شد و الگویی نوین از دفتر اداری در آن منطقه ارائه داد—الگویی که ضمن کاهش مصرف انرژی از طریق بازیافت محصولات صنعتی، به نیازهای زیبایی‌شناختی و عملکردی نیز پاسخ می‌دهد.

Sepandar Looleh Office

NAPP Architects (Shabnam Khezeli, Mehrad Habibi) + Abadman Studio (Ali Adib)

Location: Tehran, Iran
Date: 2024
Area: 100 sqm
Status: Completed
Client: Mohammad Reza Ashouri
Structure: Mohammad Ali Panahi
Mechanical Engineering: Behfar Vaziri
Electrical Engineering: Behrad Vaziri
Construction Team: Arash Salemi, Ehsan Polous, Behrouz Polous
Photo: Mehrad Habibi, Ali Mirshafi

This project responds to the need for high-quality work and living spaces in an environment characterized by instability and rapid, unpredictable changes. It is an environment that demands flexibility and adaptability to endure.

The main challenge of the project lay in the integration of aesthetic values with functional and infrastructural aspects. In contexts such as Tehran’s Iron Market, such concerns are rarely prioritized and often remain unaddressed. Additional complexity arose from tight timeframes, the limited scale of on-site construction, and the client’s requirement for a structure capable of relocation, expansion, and future modification.

Transforming second-hand shipping containers into a workspace likely offered a solution that created shared value for the client, the architects, the environment, and the industrial context of the area.

A 16 by 6-meter section of an open warehouse was allocated for the new building. An old prefab unit was already being used as an office on this part of the site. a common practice in the region.

Considering the dimensions and proportions of the available site, two 40-foot containers and one 20-foot container were arranged to form a T-shaped connecting corridor. This configuration allowed for the efficient division of work areas and ensured effective circulation and access throughout the space.

The 20-foot container housed service spaces such as the kitchen, restroom, and mechanical rooms, while the two 40-foot containers accommodated the main work areas. In addition to internal wall insulation, a modular roof system was installed over the containers to provide thermal insulation and cover the corridor space. Throughout the design, provisions were made to ensure that all structure could be dismantled and reassembled elsewhere if needed. For example, each container was separated in terms of access to electrical and network systems. A bolted joint system using standard profiles was also developed for attaching the modular roof to the containers. This method allowed for future additions, such as a canopy that was attached using this technique nine months after the project was completed.

Ultimately, the old prefab unit was dismantled and reused by a new owner at another site. The modified containers were transported from the fabrication workshop to the main site, where the pre-fabricated components were assembled within a few days—quickly enabling staff to begin working in their new office space.

In this way, a functional space was created by recycling industrial products, with minimum disruption of the site or demolition of existing structures. The workspace was efficiently zoned and arranged to address spatial limitations. It was composed of materials such as steel, wood, and glass, all connected using dry construction methods. The project provided a respectable appearance for a reputable company and an efficient workspace for its staff, while also minimizing resource waste through the upgrading of electrical and mechanical infrastructures beyond the original design scope. It offered a new model for office space in the region. one that, meets both aesthetic and functional needs while reducing energy waste.