به پویان روحی و برای دیوار
نامه‌ای در پاسخ به یادداشت «چهار به اضافه یک» از پویان روحی
شایان ادهم
بر شن‌زار مارگیت
چنین توانم هست که پیوند دهم
هیچ را با هیچ.
خرده‌ناخن های دستان چرکین قوم من
تکریم می‌کنند اقوامی را
که توقع‌شان هیچ است!
۱تی اس الیوت
آقای روحی، از شما بابت سعه‌صدرتان برای خواندن آن متن‌های جداافتاده از گفتمان معماری در ایالات متحده ممنونم. می‌دانم ممکن بود ابتذالی که درون نوشته من است، خاطر شما را بیآزارد، ولی چه خوب شد که متن مرا گنگ در نظر گرفتید و روشنی کم‌فروغی را در بعضی از پاراگراف‌های آن دیدید. صورت‌بندی شما از [شبه]گفتمان امروز معماری ایران، موجب شد من نامه‌ای اختصاصی و البته گشاده‌رویانه به جناب‌عالی بنویسم. سعی می‌کنم در طول این نوشته، نماینده‌‌ای از دانشجویان و حرفه‌گران فرنگ‌ندیده معماری باشم تا شما چشمی آن جعبه شهر فرنگ را باز کنید و من از درون آن، دنیای تماشایی تام ویزکامب، لبیوس وودز، پیتر آیزنمن و … را ببینم. می‌دانید که منابع من، گزینشی است و محدود، ولی شما کتابدار «کتابخانه بابل» هستید و دارای منابع غیرگزینشی.
