کافه گلوریا جینز
دفتر معماری کانی‌سواران (محمد کانی‌سواران)
موقعیت: تهران، ایران
تاریخ: ۱۴۰۲
مساحت: ۲۵۰ مترمربع
وضعیت: ساخته‌شده
کارفرما: کافه گلوریا جینز
تیم طراحی: گل‌نسا متحد، فاطمه احمدیه، عاطفه پرنده، نسترن نصری
نظارت: بنفشه ساغری
موشن‌دیاگرام: معصومه صمدی
ماکت: سایه گل‌محمدی
فیلم: مجتبی یزدی‌زاده
عکس: محمدحسن اتفاق
کافه گلوریا جینز یک برند استرالیایی است که با بیش از ۶۰۰ شعبه، در بالغ بر ۱۴۰ کشور جهان فعالیت می‌کند. این کافه برای شروع کار خود در ایران و داشتن حضوری موفق، نیازمند تعریف یک صورت‌مسئله جدید بود. از این‌رو، طی جلسات اولیه تیم طراحی با تیم کارفرما، و مشخص‌شدن فرصت‌ها و محدودیت‌های پروژه، به یک نقطه‌نظر مشخص دست پیدا کردیم: طراحی کانسپت کافه با رویکردی جدید نسبت به سایر شعب؛ کانسپت ارائه‌شده می‌بایست این پتانسیل را داشته باشد که بتواند با حفظ خصیصه‌های معماری، و به عبارتی، ژن‌های اصلی خود گسترش پیدا کند، قابلیت ساخت در فضاهای خرد و کلان را داشته باشد، و هویت بصری طرح مطابق با برند اصلی حفظ شود.
آنچه تیم طراحی برای خود تعریف کرد، شاید برگرفته از یک سناریوی تکراری در معماری باشد: کنتراست، مرز، متریال دیزاین، کیفیت فضایی و معماری مدولار برای یک ژن قابل تکثیر. معماری تماما تکرار سناریوهای تکراری است و طی همه این تکرارها، خصیصه‌های بنا و فضاهایش است که آن را متفاوت و تجربه‌پذیر می‌کند، خصیصه‌هایی که عمدتا از راه منطق و مسیر مستقیم یافت نمی‌شوند و طی ترجمه یا تفسیر معمار از یک مسئله معمولی یا پیچیده به دست می‌آیند. اگر این خصیصه تماما در خدمت افزایش کیفیت فضا باشد و همچنین فرصتی را برای یک تجربه جدید به مخاطب بدهد، می‌توان انتظار داشت که محصول نهایی طراحی به مکانی برای در کنار هم زیستن (چه موقت و چه دائمی) تبدیل شود.
طرح کافه بر اساس یک شبکه مشخص در سقف شکل گرفته است که الگوی رفتاری پیشنهادی خود را به فضا القا می‌کند و فضاهای خرد و کلان تماما امکان گسترش از درون این شبکه را دارند. شبکه سقف به عنوان یک تقسیم‌کننده فضایی عمل می‌کند و این فرصت را به فضا می‌دهد که هر آنچه را که می‌خواهد، پدید آورد. فضاهای جمعی، فضای ورودی، فضای پذیرش و فضاهای شخصی محصول همین فرصتی هستند که شبکه سقف به فضا هدیه می‌دهد.
برای حفظ و تقویت فضاهای کافه و معرفی آنها با یک نگاه آیکونیک، از مخروط‌ها به عنوان عناصری تاکیدکننده در فضا استفاده شد که علاوه بر معرفی فضای زیرین خود، به عنوان المانی برای روشنایی فضا عمل می‌کنند. همچنین این مخروط‌ها به‌واسطه فرم هندسی‌شان، دارای خاصیت جذب صدا هستند که فرصتی را برای حضور در فضایی با کمترین نویز مزاحم پدید می‌آورند. به عبارتی، فرم و عملکرد در مخروط به عنوان یک عضو آیکونیک ادغام شده‌اند. ارتباط شبکه اولیه طرح و این مخروط‌ها با دیگر عناصر فضا کدهایی را به وجود آورده است که مخاطب در اولین حضور خود معنا و مفهوم آنها را بدون آموزش متوجه می‌شود، کدهایی که به ایجاد یک الگوی رفتاری موقت در یک مکان موقت و برای یک زمان موقت کمک می‌کنند.
Gloria Jean’s Cafe
Kanisavaran Office (Mohammad Kanisavaran)
Location: Tehran, Iran
Date: 2024
Area: 250 sqm
Status: Completed
Client: Gloria Jean’s Cafe
Design Team: Golnessa Mottahed, Fatemeh Ahmadieh, Atefeh Parandeh, Nastaran Nasri
Supervision: Banafsheh Saghari
Motion Diagram: Masoomeh Samadi
Physical Model: Sayeh Golmohammadi
Video: Mojtaba Yazdizadeh
Photo: Mohammad Hassan Ettefagh
Gloria Jean’s Cafe is an Australian brand that has more than 600 branches in more than 140 countries. To start its activity in Iran, this cafe needed to define a new problem statement to experience a successful presence in Iran. During the initial meetings with the client’s team and the design team, the opportunities and limitations of the project were identified, and we reached a specific point of view. The issues that we had to concern were as follows: cafe concept design with a new approach compared to other branches; the presented concept should have the potential to be able to expand by maintaining the architectural features, and in other words its main genes; the design should be able to be built in small and large spaces; and maintain the visual identity of the brand in accordance with the main brand.
What the design team defined for itself, may be derived from a recurring scenario in architecture: contrast, border, material design, spatial quality and modular architecture for a replicable gene. Architecture is all repetition of repeated scenarios, and during all these repetitions, the characteristics of the building and its spaces make it different and experiential, features that are not found mainly through logic and direct path and are obtained through translation or interpretation of the architect from a common or complex problem. If this feature serves to increase the quality of the space and also gives the audience a chance for a new experience, we can expect that the final product of the design will become a place to live together either temporarily or permanently.
The design based on a specific network on the ceiling induces its proposed behavioral pattern to the space; micro and macro spaces are all possible to expand from within this network. The ceiling grid acts as a space divider and gives the space the opportunity to create whatever it wants. Collective spaces, entrance space, reception space and personal spaces are the product of the opportunity that this network gives to the space.
In order to preserve and strengthen the spaces of the cafe and introduce them with an iconic look, cones were used as emphatic elements in the space, which in addition to emphasizing and introducing the surrounding space, are used as lighting for the space. Also, due to their geometric shape, these cones have sound absorbing properties that create an opportunity to be in a space with the least disturbing noise. In other words, form and function are merged in the cone as an iconic member. The connection of the primary network and the cones with other elements of the space has created codes that the audience understands their meaning without training in their first appearance, codes that help create a temporary behavior pattern in a temporary place and for a temporary time.