ویلای امیردشت
استودیو معماران مادو (مازیار دولت‌آبادی)
موقعیت: شهرک امیردشت، کلارآباد، مازندران، ایران
تاریخ: ۱۴۰۳
مساحت: ۱،۴۰۰ مترمربع
وضعیت: ساخته‌شده
کارفرما: امیرحسین قهرمانی
مدیریت طراحی: معین نیک‌آئین، دنیز ابراهیمی آذر
طراحی داخلی: مرجان میرخشتی، دنیا یوسفی
فاز دو: دنیز ابراهیمی آذر، فائقه خلیلی
مدل‌سازی سه‌بعدی: سعید یوسف‌وند، رویا زراعت‌کار
ترسیم و گرافیک: سارا رجبی، تینا شاه‌نظری
سازه و تاسیسات: امیرحسین قهرمانی
اجرا: امیرحسین قهرمانی، اصغر سرمیلی
ماکت: سعید یوسف‌وند، مرجان میرخشتی
عکس: محمدحسین حمزه‌لویی
ویلای امیردشت بازطراحی یک پروژه با نمای رومی بود که اسکلت آن به‌صورت قاب بتنی از قبل اجرا شده بود، و خواسته کارفرما تغییر پروژه‌ای اصطلاحا کلاسیک به پروژه‌ای اصطلاحا مدرن بود. در ادامه، با بررسی وضع موجود و درخواست کارفرما، مسائل پروژه در چند موضوع بازتعریف و دسته‌بندی شد:
۱. فن ساخت: با توجه به چنین درخواستی، یک تغییر اساسی از ساخت‌مایه کلاسیک که معمولا سنگ است، به ساخت‌مایه‌های مدرن مانند فلز، بتن و شیشه می‌بایست صورت می‌گرفت. مسئله دیگری که در خصوص فن ساخت می‌توانست چالش‌زا باشد، هرگونه تغییر در جهت توسعه فضا و توده بود که با توجه به اجرای ضعیف اسکلت پیشین، مستلزم مقاوم‌سازی بود.
۲. برنامه و فضا: با توجه به تغییر پیش‌آمده، برنامه پروژه می‌توانست از نو بازتعریف شود، به نحوی که روابط فضایی طرح سابق که بیشتر مبنی بر تفکیک فضاها بر اساس عملکرد بود، کاملا حذف و تلاش در جهت دست‌یابی به بیشترین حد از سیالیت و آزادی فضا صورت پذیرد.
۳. توده: در مواجهه با اسکلت و وضع موجود، با دیاگرام کلاسیک نه‌مربع مواجه شدیم. روش ترکیب‌بندی، هندسه و استفاده از شبکه می‌توانست در بازطراحی ویلا به سیاق مدرنیست‌هایی همچون کوربوزیه و میس تا پنج معمار نیویورکی مورد تکرار قرار گیرد.
در ادامه، توسعه بنا به دو شیوه صورت پذیرفت. در ابتدا از جبهه غربی و جنوبی بنا در قالب دو توده مکعب‌شکل به بیرون در جهت نامتقارن‌کردن دیاگرام کلاسیک و همین‌طور کنترل نور جنوب و کج‌باران‌های جبهه غربی که ورودی اصلی هم در آن جبهه قرار داشت، صورت گرفت. در قدم دوم، توسعه به‌صورت یک شبکه اسکلت فلزی بود. انتخاب اسکلت فلزی به‌جای بتنی به منظور گسترش پروژه، با توجه به اینکه کارفرما صاحب کارخانه اسکلت فلزی نیز است، می‌توانست به‌صورت غیرمستقیم معرف هویت کارفرما نیز باشد.
شبکه اسکلت فلزی به عنوان سیستم ثانویه و یک شبکه فضایی مجزا همزمان به داخل و بیرون توده گسترش پیدا می‌کند. در بیرون برای قاب‌بندی درختی که از گذشته در سایت باقی مانده بود و در درون در جهت تعریف فضای نیم‌طبقه به عنوان اتاق مهمان به همراه یک پل شیشه‌ای مورد استفاده قرار گرفت. شبکه دوم (فلزی) به سیاق مدرنیست‌ها، به صورت اکسپوز در فضا تعریف شده است.
در داخل فضای ویلا، به منظور رسیدن به حداکثر شفافیت و سیالیت فضایی در طبقه همکف که فضای عمومی مانند پذیرایی، نشیمن، ناهار خوری و … قرار داشتند، از هیچ دیواری استفاده نشده است، مگر دو دیوار چوبی که از بالاترین طبقه تا طبقه همکف ادامه دارند که برای مسدودنکردن دید به زمین نمی‌رسند و حس تعلیق و سبکی به فضا القا می‌کنند. این دو دیوار عملکردهایی همچون شومینه و بار در قسمت پذیرایی و کابینت، و محل آشپزی در قسمت آشپزخانه دارند.
در قسمت میانی پروژه، فضای تهی با ارتفاع سه طبقه تعبیه شده است. دسترسی‌ها در این ویلا به مثابه یک تفرجگاه به نحوی طراحی شدند که کاربر را در جهات مختلف از داخل فضای تهی میانی به سایر طبقات منتقل می‌کند. طراحی این پلکان به صورت تعدادی حجم مجسمه‌وار با دیوارهای معلق درون این فضای تهی تعریف شدند.
توزیع برنامه در این ویلا به این صورت است که در طبقه همکف، فضاهای عمومی مانند پذیرایی، نشیمن، آشپزخانه و ناهارخوری، و در طبقه اول، اتاق خواب‌ها، و در طبقه دوم، شاه‌نشین و فضای مهمانی تعریف شده است که با بام سبز در دو طبقه می‌تواند ارتباط داشته باشد. در آخر نیز در طبقه همکف برای به حداکثر رساندن شفافیت فضایی و ارتباط درون و بیرون که از مولفه‌های اساسی دیاگرام فضایی مدرن است، از سطوح شفاف و شیشه‌ای استفاده شده است و این امکان وجود دارد که در هر زمان با کناررفتن این سطوح شیشه‌ای، فضای داخلی با فضاهای تفریحی مانند جکوزی ، استخر و حیاط ارتباط مستقیم برقرار کند.
Amirdasht Villa
MADO Architects (Maziar Dolatabadi)
Location: Amirdasht Complex, Kelarabad, Motel Qu, Mazandaran, Iran
Date: 2024
Area: 1,400 sqm
Status: Completed
Client: Amirhossein Ghahremani
Design Management: Moein Nikaeen, Deniz Ebrahimi Azar
Interior Design: Marjan Mirkheshti, Donya Yousefi
Detail Design: Deniz Ebrahimi Azar, Faeghe Khalili
3D Modeling & Rendering: Saeid Yousefvand, Roya Zeaatkar
Drawing & Graphic: Sara Rajabi, Tina Shahnazari
Structure & MEP Engineering: Amirhossein Ghahremani
Construction: Amirhossein Ghahremani, Asghar Sormeili
Physical Model: Saeid Yousefvand, Marjan Mirkheshti
Photo: M.H. Hamzehlouei
The project involved redesigning a villa with a Roman-style, where the structure had already been constructed as a concrete frame. The client’s request was to transform this traditionally classic project into a modern one. After assessing the existing state and the client’s requirements, the project’s issues were redefined and categorized as follows:
Tectonic: Regarding construction techniques, a fundamental shift was necessary from classic materials, typically stone, to modern materials like metal, concrete, and glass. Another challenge related to construction was any modifications aimed at expanding space and mass, which, given the weak execution of the previous structure, required reinforcement.
Program and Space: Given the changes, the project’s program could be redefined so that the spatial relationships of the previous design, which were mainly based on the separation of spaces according to function, would be completely eliminated. The goal was to achieve the highest degree of fluidity and spatial freedom.
Mass: Confronted with the existing structure and layout, we encountered a classical nine-square diagram with a grid organisation. The method of composition, geometry, and use of the grid could be revisited in the redesign of the villa in the manner of modernists like Le Corbusier, Mies van der Rohe, and the New York Five.
The building’s development proceeded in two phases. Initially, two cubic masses were extended outward from the western and southern fronts of the building to break the classical diagram’s symmetry and to control southern light and the western front’s oblique rain, where the main entrance was also located.
The second phase involved developing a steel structure. The choice of a steel structure instead of concrete for the project’s expansion, considering that the client owns a steel frame factory, indirectly reflects the client’s identity. The steel skeleton, as a secondary system and an independent spatial grid, extends both inside and outside the mass. Externally, it frames a tree that had been preserved on the site, and internally, it defines a mezzanine space as a guest room, along with a glass bridge. The secondary (steel) grid is exposed in the space, following the modernist approach.
Inside the villa, to achieve maximum transparency and spatial fluidity, no walls are used on the ground floor, where the public spaces such as the living room, dining area, and reception area are located. The only exceptions are two wooden walls extending from the top floor to the ground floor, which do not reach the ground to avoid obstructing the view and create a sense of suspension and lightness in the space.
These two walls serve functions such as a fireplace and bar in the living area, and cabinets and a cooking area in the kitchen.
In the center of the project, a void with a height of three floors has been created. The villa’s circulation is designed as if it were a promenade, guiding the user in various directions from within the central void to the other floors. The staircases are conceived as sculptural volumes with suspended walls within this void.
The program distribution in this villa is as follows: the ground floor houses public spaces like the living room, dining room, kitchen, and reception area, the first floor contains the bedrooms, and the second floor includes a party room, with access to a green roof on two levels. Lastly, on the ground floor, to maximize spatial transparency and the connection between the interior and exterior—a fundamental element of modern spatial diagrams—transparent glass surfaces are used. These glass surfaces can be opened to establish a direct connection between the interior space and outdoor recreational areas like the jacuzzi, pool, and yard.