چهار به اضافه یک
صورتبرداری از یک وضعیت [شبه]گفتمانی
پویان روحی
پیش از آنکه حتی یک خط نوشته باشم، به شکلی عجیب میدانستم که سرنوشتم با ادبیات گره خورده است. چیزی که در آغاز نمیدانستم، آن بود که مقرر بود جدا از یک خواننده، یک نویسنده هم باشم؛ و فکر نمیکنم که اهمیت یکی از این دو، کمتر از دیگری باشد.
خورخه لوئیس بورخس۱
نوشتن درباره معماری در ایران، دستکم در طول نیمقرن گذشته، تاریخ پرباری نداشته است. در چنین شرایطی، هر تلاشی برای نوشتن درباره ایدهها ـ فارغ از آنکه این ایدهها چه هستند ـ و گفتوگوی شفاف و بیپرده درباره آنها و روشهای نگاهکردن به معماری، اندیشیدن به آن، و انجام دادنش، قابل تقدیر است. این نوشته، ضمن ادای احترام به همکارانی که با شجاعت و ادب، درباره ایدههایشان مینویسند، از آنها و دیگر همکاران درخواست میکند به این رویه ادامه بدهند. در عین حال، ضروری است تا درباره این ایدهها، با صراحت و شفافیت گفتوگو شود.
![داستانهایی درباره بچهها و معماری [فرانک کوچولو ـ ایگی پک] / فرانک ویوا ـ آندرئا بیتی، ترجمه پویان روحی و مهرناز زرین](http://uploads.iranian-architect.ir/2023/11/book-0026.jpg "Stories about Children & Architecture [Young Frank - Iggy Peck] / Frank Viva - Andrea Beaty, Translated by Pooyan Rouhi & Mehrnaz Zarrin")