از عمل‌گرایی تا عمل‌زدگی
علیرضا تغابنی
در جلسه‌ای برای طراحی پروژه‌ای هستیم که ایده‌های کلان و ساختاری‌اش، هفت‌ماهی است که مصوب شده و مراحل توسعه طراحی‌اش به شکلی پیش رفته که عملیات اجرا نیز شروع شده است. قسمت عمده جلسه که چهارساعتی به طول می‌انجامد، درباره اندازه فضاهای واحدهای مسکونی است، و مدت مدیدی، بحث بر سر این است که اتاق‌های خواب مثلا ۱۸ مترمربع باشند یا ۲۰ مترمربع. خسته‌کنندگی و بی‌حاصلی و پوچی این بحث برای من، از یک طرف، و اهمیت آن از نظر ساخت و تیم سرمایه‌گذار پروژه، از طرف دیگر، باعث می‌شود در بحث، حضوری فعال، ولی توام با دل‌زدگی داشته باشم. به خود می‌گویم این هزینه‌ای است که برای به عمل درآوردن آرزوهایم باید پرداخت کنم و هم‌زمان، از خود به طعنه می‌پرسم که آیا واقعا همین‌طور است؟
