نوید امامی، برنده نخستین دوره جایزه شایستگی معمار ایرانی، در گفت‌وگو با «معمار ایرانی»:
با ایجاد یک فضای انتقادی، می‌توان معماری را از سطح نخبه‌گرایانه به حوزه عمومی کشاند.
اولدوز فضلعلی
نوید امامی، متولد سال ۱۳۶۳ و دانشآموخته کارشناسی‌ارشد معماری منظر از دانشگاه شهید بهشتی است. او از سال ۱۳۸۴ و در حین تحصیل، فعالیت خود را در دفاتر معماری و مهندسین مشاور شروع کرد و از سال ۱۳۹۰ به عنوان طراح و مدیرعامل دفتر معماری رازان مشغول فعالیت است که حاصل آن، طراحی بیش از چهل پروژه با موضوعات مختلف بوده که جوایز متعددی را برای او به همراه داشته است، از جمله رتبه نخست نخستین دوره جایزه شایستگی معمار ایرانی در سال ۱۳۹۷.
ایمان رئیسی، معمار، نویسنده و استادیار دانشگاه، در گفت‌وگو با «معمار ایرانی»:
همه نباید این انتظار را داشته باشند که طراح شوند.
کمال یوسف‌پور
«ایمان رئیسی»، معمار، نویسنده و استادیار دانشگاه آزاد اسلامی قزوین است. او ورودی کارشناسی‌ارشد معماری در سال ۱۳۷۴ بوده و تاکنون هفت عنوان کتاب، شامل تالیف و ترجمه، با همکاری دوستانش منتشر کرده است و پس از هفده سال کار حرفه‌ای و سیزده سال تدریس در دانشگاه‌های قزوین و تهران، اکنون با شرکت معماری «اَدَمسون» در تورنتو همکاری می‌‌کند.
هویت در معماری ایران، به روایت حسین سلطان‌زاده:
در برابر مدرنیته عقب‌نشینی کردیم
افسانه شفیعی
چند دهه است که در حوزه معماری، مهم‌ترین سؤال‌ها و دغدغه‌ها و حتی گاهی اوقات چالش‌ها، بر سر مفهوم «هویت» است. ساختمان‌ها و عمارت‌های مختلفی با هزینه‌های فراوان ساخته می‌شود؛ اما یا سازندگانش مدعی هویت‌مندی آن هستند یا منتقدانش آن را بی‌هویت می‌دانند. در چنین شرایطی نبود معیارهای لازم و تعریف اساسی از این مفهوم، باعث شده که هرکس به طریقی داعیه‌دار آن باشد یا منتقدش. حتی گاهی نهادهای دولتی نیز در افسون این واژه گرفتار می‌شوند و هزینه‌های سرسام‌آور ساخت برج‌ها و محوطه‌های خود را به دست معماران و طراحانی می‌سپارند که مبلّغ هویت‌مندی سازه‌های خود هستند؛ اما در پایان، اثری از دل خاک سر برمی‌آورد که نه هویت دارد و نه حتی ساختاری معمارانه. حتی کار تا آنجا پیش رفته که گروهی دم‌زدن از هویت در معماری را نوعی شیادی عامرانه می‌دانند و معتقدند در معماری فعلی ایران که برگرفته از نمونه‌های خارجی است، پرداختن به موضوع هویت در بهترین شرایط، بیهوده است. اما این تمام ماجرا نیست. در ایران فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی زیادی در حوزه هویت معماری انجام شده، منتقدان و پژوهشگران و حتی رسانه‌های متنوعی نیز وجود دارند که همه نشان از نیاز به پرداختن به این موضوع در میان جامعه معماران کشور است. از سوی دیگر معماری ایران در دوره‌هایی چنان شکوفا بوده که اکنون می‌توان آن را صاحب هویت دانست و چنین فرض کرد که تعریف و معیار این هویت گم شده است. گفت‌وگو با دکتر حسین سلطان‌زاده که از استادان بنام دانشگاه‌های کشور در حوزه معماری است با تأکید بر یافتن پاسخی برای تمامی این سؤال‌ها انجام شده. او که پژوهشگری فعال در عرصه رسانه‌های معماری به‌شمار می‌رود، معتقد است که اولا معماری می‌تواند دارای معنای هویت باشد، همچنین معماری ایران در دوره‌هایی به این واژه نزدیک شده و در نهایت می‌توان هویت را تعریف و حتی در سازه‌های جدید بازاجرا کرد.
گفت‌وگو با سیروس باور درباره تحولات آموزش معماری:
پروژه‌هایی که سوخت
افسانه شفیعی
اگر بخواهیم روند تحولات و دگرگونی‌های سال‌های ۱۳۴۴ تا ۱۳۵۷ را در دو دانشگاه ملی و هنرهای زیبا دنبال کنیم، حتما به نام سیروس باور می‌رسیم. سیروس باور با کمک دکتر محمدامین میرفندرسکی همسو با تحولات دهه ۶۰ میلادی در دانشکده‌های معماری غرب، محیط دانشگاهی ایران را با برنامه‌ها و معلمان جدید دستخوش تغییر کرد. جامعه، مردم، روابط انسانی و محیط زیست اندیشه‌های تازه‌ای بود که جایگاهی در نظام آموزشی نداشت.
گفت‌وگو با سیدحمید نورکیهانی
پول‌های وحشتناک، سلیقه‌های وحشتناک‌تر
افسانه شفیعی
«به‌کارفرما آن چیزی را بدهیم که هرگز به خواب هم نمی‌دید». شاید این خواست قلبی معمارها باشد اما تعامل معمار با کارفرما همیشه به همین سادگی پیش نمی‌رود و کارفرما مایل است در طراحی مشارکت و گاه خواست و نظر خود را بر معمار تحمیل کند. چالشی که این‌روزها به شکل بحران درآمده و ذهن بسیاری از معماران را به خود مشغول کرده است.
گفت‌وگو با سیدهادی میرمیران:
اندیشه‌های ما معماری را می‌سازند
شرق: شاید تابه‌حال یکی، دو رسانه بخش‌هایی از مهم‌ترین مصاحبه مهندس هادی میرمیران را منتشر کرده باشند؛ مصاحبه‌ای مفصل با داریوش ارجمند در برنامه پرخاطره «طلوع ماه» که نزدیک به ۱۰ سال پیش از تلویزیون پخش می‌شد و در تنها برنامه‌ای که به معماری اختصاص داده بود، تصمیم گرفت، طراح، معمار و مدیرعامل شرکت نقش‌جهان پارس را روبه‌روی بینندگان قرار دهد تا با تعریف نسبتا تازه‌ای از معماری عصر حاضر آشنا شوند. نقل است که مهندس میرمیران خود به همکاران و دوستانش گفته بود که آنچه می‌خواسته درباره معماری بگوید، در این برنامه گفته و از این‌رو، گفت‌وگویی که امروز متن‌کامل آن را می‌خوانید، می‌تواند تجلی اندیشه‌های معماری باشد که تقریبا او را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین چهره‌های معماری دهه‌های اخیر می‌شناسند و معتقدند که فرزند زمان خودش بوده است. میرمیران فعالیت‌های زیادی در حوزه معماری و شهرسازی داشته که از معروف‌ترین‌هایش، طراحی و ساخت سرکنسولگری ایران در فرانکفورت و طرح احیای محور تاریخی شیراز بوده و به‌همین‌دلیل می‌توان گفت که بخشی از اندیشه‌های او، بستر زندگی امروز ما در شهرهایی چون شیراز، اصفهان و… شده است. این مصاحبه در همسایگی روزهای آخر فروردین‌ماه که تاریخ فوت وی است در «شرق» و به همت «آذر مهاجر» منتشر می‌شود؛ روزهایی که از سوی دیگر در همسایگی روز معمار نیز هست.
سرانجام به آپارتمان‌های کوچک و بی‌نوری که جای معماری و سبک زندگی ایرانی را گرفته، عادت می‌کنیم ولی آیا به هرج‌ومرج و آشفتگی در فضای معماری و شهرسازی نیز عادت خواهیم کرد؟ آپارتمان‌های نابرابر در ارتفاع، نابرابر در صرف هزینه، هرج‌ومرج در کاربرد مصالح، هرج‌ومرج در نماکاری و ناهمخوان با فضای اطراف، بیش از هر چیز یادآور این حقیقت است که یک بنا حجمی انتزاعی و جدای از محیط اطرافش نیست.
علی حمیدی مقدم، موسس دفتر معماری روند هماهنگ [L]، در گفت‌وگو با «معمار ایرانی»:
دغدغه من در معماری از یک دغدغه در مقیاس هستی شروع می‌شود.
اولدوز فضلعلی
علی حمیدی مقدم، متولد ۱۳۵۲ و دانشآموخته کارشناسی‌ارشد معماری از دانشگاه آزاد اسلامی همدان است. او فعالیت حرفه‌ای مستقل خود را در سال ۱۳۸۵، با پروژه «ساختمان مرکز تحقیقات مخابرات ایران» آغاز کرده است. تاسیس دفتر معماری «روند هماهنگ [L]»، کسب رتبه در مسابقات داخلی و بین‌المللی معماری، و تدریس در دانشگاه آزاد اسلامی تهران مرکزی و دانشگاه سوره، از جمله سوابق حرفه‌ای اوست.
